There's no „classical Latin“ when it comes to grammar, as Latin grammarians flourished during Late antiquity. The most famous of them all (and synonymous with „grammar“ through the Middle Ages), Aelius Donatus, wrote his Ars Maior and Ars Minor during 4th century.
Donati Ars minor, de verbo:
modi qui sunt? indicatiuus, | ut lego; imperatiuus, ut lege; optatiuus, ut utinam legerem; coniunctiuus, ut cum legam; | infinitiuus, ut legere; inpersonalis, ut legitur.
<..>
optatiuo modo tempore praesenti et praeterito inperfecto utinam legerem legeres | legeret, et pluraliter utinam legeremus legeretis legerent
<..>
coniunctiuo modo tempore praesenti cum legam legas legat, et pluraliter cum legamus legatis legant;
Prisciani Institutiones, liber VIII de verbo:
de modis |modi sunt diuersae inclinationes animi, uarios eius affectus |demonstrantes. sunt autem quinque: indicatiuus siue definitiuus, imperatiuus, |optatiuus, subiunctiuus, infinitus.
<..>
subiunctiuus uero, quem quidam dubitatiuum |appellauerunt, manifestam habet indicatiui cognitionem. ipsa enim dubitatio |ante se esse indicatiuum confitetur; nam si tollas dubitationem, non opus |est subiunctiuo in re certa, sed indicatiuo.
One can see that Prisciani subiunctivus prima specie is the same as Donati coniunctivus.
Martianus Capella, §310:
Verborum autem modi sunt quinque; sed alii sex, alii septem, alii octo, alii novem, pauci decem esse dixerunt. Qui vero quinque dicunt, hos ajunt: indicativum, imperativum, optativum, conjunctivum, infinitivum, quem et perpetuum dicimus. Qui sex memorant, addunt promissivum; qui septem, impersonalem; qui octo, percunctativum; qui novem, subjectivum (= subjunctivum? Diomedes suggerit, vide scholium), et a conjunctivo eum separant; qui decem, hortativum adscribunt; sed hos superflue adjectos ratio non admittit.
Diomedis Ars has a parallel passage and settles with subjunctive, which gets a section of its own:
nam qui sex |uoluerunt, uario iudicio alii promissiuum, quidam inpersonalem coniungunt; qui |septem, utrumque prioribus adiciunt; qui amplius, percontatiuum |adsumunt; qui nouem, subiunctiuum a coniunctiuo separant; qui decem, etiam |adhortatiuum adscribunt. <..> aut enim finitiuus est modus aut imperatiuus aut optatiuus aut |subiunctiuus aut infinitiuus.
de subiunctiuo modo |subiunctiuus siue adiunctiuus ideo dictus, quod per se non exprimat |sensum, nisi insuper alius addatur sermo quo superior patefiat. subiungit |enim sibi uel subiungitur necessario alii sermoni hoc modo, cum dixero |audies, cum fecero aspicies, et similia; quod in declinatione finitiua non |desideratur: et nihil differt ab optatiua nisi tempore tantum futuro.
However, modus coniunctivus also makes an appearance, even though it is not defined:
modo coniunctiuo tempore praesenti cum |amem ames amet, pluraliter cum amemus ametis ament: eodem modo |tempore praeterito inperfecto specie inchoatiua cum amarem amares |amaret, pluraliter cum amaremus amaretis amarent:
But the forms seem to be identical for subjunctive and conjunctive (compared to above) and subiunctivus/coniunctivus are used for in successive sentences as complete synonyms:
omnium uerborum quae o littera terminantur coniugatio etiam ab |optatiuo modo et coniunctiuo tempore praesenti dumtaxat colligitur. nam |si prima est coniugatio, optatiuum et subiunctiuum in em syllabam |terminatum debet habere, sicut est utinam amem uel cum amem
So I think that a Roman grammarian chooses his preferred term from the two and only a negligible minority makes a point of separating subjunctive from conjunctive.
(modus subiunctivus comes from Greek ὑποτακτικὴ ἔγκλισις. Maybe the term coniunctivus is a Roman variation?)
