I seem to be confused by the constructions of these two sentences from a Medieval Latin text:
- Unde vocum alia suavis est illa, scilicet quae subtilis, spissa, clara et acuta est.
and
- Multiplicem superparticularem et multiplicem superpartientem sunt nullas tenere consonantias, quia ad simplicem descendunt et in compositioni transeunt.
In (1), I wonder how alia is working together with illa, and in particular how that first clause is as a unit functioning with unde. Something like From where ... namely that which is subtle, compact (?), clear and sharp.
In (2), I find the abundance of accusative confusing in conjuction with "sunt". I find it unclear whether tenere ought to be an infinitive or if it is the adverb "tenderly". Maybe someone might have an idea?
The source is the Summa de speculatione musice by Walter Odington (born c. 1260) about music theory.
The full passage including both phrases:
Unde vocum alia suavis est illa, scilicet quae subtilis, spissa, clara et acuta est. Alia perspicuaque omnem implet continuum locum, sicut clangor tubarum. Alia subtilis, cui non est spiritus multus sicut infantium, mulierum, aegrotantium. Alia pinguis, scilicet cum spiritu multo, ut virorum. Alia acuta, id est tenuis, ut in chordis. Alia dura, quae violenter emittit sonos, sicut tonitruum. Alia aspera, scilicet rauca, quae dispergitur per inimicos et dissimiles pulsus. Alia caeca, quae statim ut emissa est conticescit. Alia vinnola, quae est mollis et flexibilis. Alia perfecta, alta, scilicet et clara et suavis, et in illa etiam dissonum delectat. In aspera vero et consonum auditum offendit. Multiplicem superparticularem et multiplicem superpartientem sunt nullas tenere consonantias, quia ad simplicem descendunt et in compositioni transeunt.